Meer dan éénentwintig jaar geleden kreeg ik een prachtige merino wollen sjaal van mijn moeder voor mijn 40ste verjaardag. Een bijzonder cadeau omdat ze die speciaal voor een trektocht door de Himalaya had gekocht. Een duur cadeau voor haar doen. En tijdens die tocht ook een heel praktisch cadeau, op hoogte hield hij mij warm. Eénentwintig jaar lang heb ik de sjaal veel gebruikt, altijd met de herinnering aan mijn moeder.
In onze familie is het helaas een gewoonte om dingen ergens te laten liggen. Gelukkig vaak op plekken waar het weer wordt gevonden, vroeger bijna altijd door mijn moeder. Zo is ook deze sjaal een aantal keren kwijt geweest. En iedere keer als dat gebeurde was het extra schrikken vanwege de verbinding met mijn moeder. Iedere keer vond ik hem terug, tot vorige week.
Ik heb overal gezocht, iedereen die ik de afgelopen week gezien heb, heb ik geappt, gebeld, gevraagd. Ik heb op de site van de NS gekeken, Ilost gecheckt, onder mijn stoelen en banken gezocht. Helaas geen merino blauwe sjaal te vinden. Mijn hoofd liep ervan vol. Allerlei verwijten naar mezelf kwamen op: hoe stom kan ik zijn? Waarom let ik niet beter op? Waar kan ik nog meer zoeken? ’s Nachts werd ik wakker met die gedachten, overdag bleef ik nieuwe mogelijke plekken bedenken en bezoeken.
Gister tijdens een wandeling kwam een andere gedachte op: die sjaal is mijn moeder niet. De sjaal is weg, mijn moeder blijft altijd in mijn hart. Eindelijk kon ik de sjaal loslaten, mijn moeders liefde voelen en (voor nu) accepteren dat ik spullen ergens laat liggen en ze soms niet terugvindt. Er kwam weer rust in mijn hoofd. En… net heb ik toch nog een keer de site van de NS gecheckt. Dit keer zonder frustratie of schuldgevoel.