Iets nalaten… Wat roept dat bij jou op? Iets niet doen of iets schenken na je overlijden? Het is bijna een tegenstelling in één woord.
Vandaag bracht ik twee gehaakte konijntjes naar het mortuarium van het Radboudumc. Het team van het mortuarium schenkt deze aan een overleden kindje en de ouders. Een klein gebaar van troost, een manier om het kindje en de ouders iets liefdevols mee te geven bij een gebeurtenis van groot verlies.
Het was het tiende duo konijntjes dat ik ging brengen, een geschenk voor na een overlijden. Iets eenvoudigs wél doen waardoor ik vaker stil sta bij de dood. Bij de gedachten dat verdriet en troost onderdeel zijn van een nalatenschap. Dat er mensen zijn, zoals in het mortuarium, die andere mensen bij staan op de moeilijkste momenten in het leven. Dat de dood bij het leven hoort. Dat dood geen einde betekent. Juist door liefde, ideeën en ervaringen na te laten, door voort te leven in de genen en de herinneringen van de nabestaanden, door een bijdrage te leveren aan een mooiere wereld en het geluk van andere mensen.
Natuurlijk zijn materiele zaken ook onderdeel van een nalatenschap. En natuurlijk is het belangrijk om goed te regelen wat voor wie is als je er zelf niet meer bent. Om er zo voor te zorgen dat die materiele zaken niet bederven waar het echt om gaat: alle goeds van jou dat voortleeft bij je geliefden.
En natuurlijk kan ik daarbij ondersteunen. Ondersteunen bij het goed regelen vooraf, bijvoorbeeld door een gesprek over wat er in je testament zou moeten staan. Of je nabestaanden begeleiden na je overlijden, zodat je nalatenschap wordt afgewikkeld op de manier die klopt bij jouw ‘wil’, bij de (familie) situatie en volgens de regels.
M o o i !