In haar jonge jaren was ze een soort au pair, maar dan gewoon in Nederland, in een andere wijk dan waar ze woonde. Er werd een flat van acht verdiepingen gebouwd voor vijftigplussers, in een mooie wijk vlak bij een prachtig park. Ook al was ze nog lang niet zo oud, ze ging eropaf. Ze wilde wel op de achtste verdieping wonen, op de hoek zodat ze het meeste privacy en het mooiste uitzicht had. En omdat de vijftigplussers die zich hadden aangemeld juist daar niet wilde wonen krijg ze het appartement toegewezen. Toen de kindjes van de au pair familie pubers werden en uiteindelijk uitvlogen zocht ze ander werk. Ze ging schoonmaken bij mensen die het zelf niet meer konden. En bleef genieten van het uitzicht, het park en ‘haar’ kindjes die haar regelmatig op zochten.
Ze raakte aan de praat met een man van drie appartementen verderop in de galerij. Het werd steeds gezelliger en ze werden een stel. Hij wilde graag samenwonen, zij niet. Haar eigen plek en ruimte was te belangrijk voor haar. Hij raakte een beetje de weg kwijt, vergat veel en langzaamaan kon hij niet meer in de flat blijven wonen. Hij verhuisde naar een verpleeghuis, zij bleef hem trouw. Vijf jaar lang bezocht ze hem elke dag en bleef haar liefde aan hem geven. En toen kwam het moment dat hij zijn laatste adem uitblies. Verdrietig en een opluchting.
Hij had haar alles nagelaten. Zij ging aan de slag, de laatste spullen opruimen, zaken regelen. Ze deed het allemaal, ze vond uit hoe het moest. ANBO hielp haar aan een DigiD, de vakbond hielp bij de inkomstenbelasting. En toen kwam het laatste dingetje: de erfbelasting. Ze zag een advertentie en belde mij.
Het was allemaal heel simpel: één erfgenaam, geen eigen huis, geen inboedel meer.
Samen gingen we aan de slag. De code voor het inloggen op de belastingdienst kwam via een spraakbericht op haar vaste telefoon. Een mobieltje had ze niet, laat staan een smartphone. De code werd niet geaccepteerd. Ze belde vijf keer. Soms was het slecht te verstaan, ook omdat haar oren niet goed meer werkte. Het lukte niet. Wat te doen? Ze had ook nog ergens een tablet, voor haar mails. Na zoeken, proberen en vinden had ze alsnog een DigiD app. Het kostte ons een uur samen digitaal klungelen maar we konden beginnen aan de aangifte. Binnen een kwartier drukte zij op de knop verzenden. Het was inderdaad simpel. En een grote opluchting dat het gebeurd was. Het regelen was voorbij, ze kon haar tijd en aandacht gaan besteden aan de mooie herinneringen aan hem. En morgen komen de ‘kindjes’, inmiddels haar erfgenamen, weer.