Tina en Casper waren rond de 75 jaar toen ze elkaar ontmoetten. Allebei hadden ze hun partner verloren en waren op zoek, via internet, naar een maatje.
Er was meteen een klik, ook al woonde ze ver van elkaar en hadden ze een hele verschillende achtergrond.
Samen
Casper verhuisde al snel van het westen naar het dorp van Tina in het oosten. Een tijdje was het latten oké maar zelfs de 4 kilometer tussen hun huizen werd te ver. Tina raakte wat slechter ter been en vanwege haar ogen mocht ze niet meer autorijden. Casper deed dat sowieso al niet meer. Het plan kwam op tafel om een nieuw huis te kopen en daar samen hun plek van maken. Als ze daarvoor bij de notaris zitten stelt die voor om te trouwen, dan is alles meteen simpel geregeld. En daar hoort natuurlijk ook een testament bij vanwege de dochters aan beide zijden. Zo gezegd, zo gedaan.
De dochters van Casper zijn blij met hun liefde voor elkaar maar een groot huis onderhouden, zou dat wel goed komen? De bijna-koop gaat niet door en Casper trekt in bij Tina. Heerlijk knus in haar gehuurde seniorenwoning aan de rand van het dorp. Geen zorgen meer over de tuin bijhouden, de kozijnen schilderen, een scheefliggende dakpan recht leggen, of schade bij een inbraak herstellen.
Het is tijd voor leuke dingen doen samen, een cruise over de middellandse zee, tripjes met een busgezelschap en vooral samen genieten van de vrijheid en rust.
Alzheimer en artrose
En dan merkt Tina dat Casper steeds meer vergeet en afwezig is, hij praat langzamer en weet soms niet meer waar hij is. Via de huisarts komt er thuiszorg en een diagnose: alzheimer. Al snel komt het advies om Casper in te schrijven voor een zorgboerderij, de zorg thuis wordt voor Tina te zwaar. Vooral door de artrose die door haar hele lichaam woekert. Gelukkig kan Casper al snel terecht en mag hij drie dagen per week genieten van de dieren en de tuin van de boerderij met alle professionele ondersteuning erbij. Tina ziet dat Casper in klein stapjes verder achteruitgaat, gelukkig hebben de heldere momenten nog de overhand. Ze heeft ooit iets over een levenstestament gehoord. Vanwege de situatie van Casper wordt die nu belangrijk en gelukkig is het nu nog mogelijk.
Op dat moment mag ik voor even hun leven in stappen. Ik ontmoet twee mensen die dol zijn op elkaar, alles voor elkaar over hebben en niet meer zonder elkaar kunnen en willen. We bespreken met zijn drieën wat er in het levenstestament van Casper moet komen. Ze wikken en wegen welke dochter het beste past voor welke rol en wat de voorwaarden zijn bij de verschillende elementen van de machtiging. Voorop staat dat Tina voor Casper gaat zorgen zolang ze kan en dus de eerst gemachtigde wordt. Verder zijn er een aantal persoonlijke zaken belangrijk voor Casper. Dat Tina ervoor zorgt dat hij op feestdagen naar de kerk kan gaan en dat hij in de buurt van Tina kan blijven wonen als hij niet meer samen met haar kan wonen.
Aan het einde van het gesprek komt de inhoud van hun testament op tafel. Zij hebben beiden als enige erfgenamen hun eigen dochters opgenomen. ‘Toch een beetje gek dat we geen erfgenamen zijn van elkaar…’ merkt Tina op. De thuiszorg komt al bijna voor haar avondronde en het onderwerp zakt weg in de afronding.
Liefde gaat voor
Een paar dagen later stuurt Tina mij een berichtje, of ik nog een keer langs kan komen om over het testament te praten. En zo sta ik een tweede keer op hun stoep, op een dag dat Casper niet naar de boerderij gaat zodat we overdag kunnen afspreken.
Als ik bij binnenkomst aan Tina vraag hoe het met haar gaat springen de tranen in haar ogen. ‘Dat gebeurt me de laatste dagen steeds als iemand dat vraagt, op straat, bij de kapper, overal.’ Even later vertelt ze dat ze samen zijn gaan kijken bij verpleeghuizen in de buurt waar Casper naar toe zou kunnen. De huisarts en thuiszorg hebben aangegeven dat aanmelden nu belangrijk is, vanwege de wachttijden en vanwege Caspers situatie. De plek die Tina al op het oog had is het geworden. Een verpleeghuis met appartementen voor de partners in hetzelfde gebouw. De inschrijving is al gebeurd. Misschien is deze grote stap de trigger voor de tranen.
Dan het testament. Ik verwacht een gevoelig gesprek over nalaten aan elkaar, wel of niet en hoeveel dan. We nemen de documenten door en ineens zegt Tina ‘ik wil geen geld van Casper. Ik ben met hem getrouwd omdat ik van hem houd, ik voor hem wil zorgen en hij voor mij. Ik wil geen geld afpakken van zijn dochters. Laten we het maar houden zoals het er nu staat’. Het blijkt dat ze het al die tijd al lastig vond dat de reisjes, een nieuw bed en andere grote uitgaven eigenlijk betaald worden van de erfenis voor Caspers dochters van hun moeder. Met dit testament voelt het zuiver voor Tina. Het is een opluchting, omdat het zo klopt en omdat er ook niets veranderd hoeft te worden. Casper pakt haar hand en bevestigt haar idee. Wat een eerlijkheid, wat zuiver. Een late liefde, een ware liefde.